«نام علی علیه السلام عبادت است»
ولادت امیر مؤمنان علی علیه السلام، شروعی است برای درک ذره ای از حقیقت این سخن پیامبر: «اَنَا مَدِینةُ الْعِلْمِ وَعَلِی بابُها.» دریچه ای است برای آغاز و پایان حق که «عَلی مَعَ الحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلِی.» ولادت حضرت علی علیه السلام، مقدمه ای است برای فهم حماسه و لذت بردن از حماسه سازی و جوانمردی. ازاین رو، «ضَربةٌ علی یوم الخَنْدَق، اَفْضَل مِنْ عِبادَةِ الثقلین»؛ چون «لافَتی اِلّا عَلِی لا سَیف اِلّا ذوالفقار».
بردن نام امام علی علیه السلام، چشیدن طعم شیرین عبادت است که «ذِکرُ عَلی عِبادَةٌ». امیرمؤمنان، حضرت علی علیه السلام، در صبح جمعه، روز سیزدهم رجب، ده سال پیش از بعثت، در مکه و درون کعبه متولد شد. این از افتخارات و امتیازات بی نظیر زندگی علی علیه السلام است که درون مقدس ترین مکان؛ یعنی کعبه متولد شد. این مطلب از نظر تاریخی و روایت های شیعه و سنی قطعی است. علامه امینی رحمه الله، در جلد ششم کتاب ارزشمند الغدیر، این موضوع را از شانزده کتاب اهل تسنن نقل کرده است. زادگاه حضرت علی علیه السلام، مکانی است که طوافگاه پیامبران و کانون توحید و خداپرستی و مورد احترام همه ادیان و قبایل بود. بنابراین، او خانه زاد خدا و مولود مقدس ترین مکان و باصفاترین و مهم ترین ماه؛ ماه رجب و بهترین ساعت و روز؛ صبح جمعه است.1
این چه رازی است که امیرالمؤمنین، مولی الموحدین، علی علیه السلام در بهترین ایام؛ یعنی ایام البیض و سه روز گوشه گیری و راز و نیاز با خدا و در بهترین مکان؛ یعنی خانه خدا متولد می شود و در بهترین ایام؛ یعنی سه شب قدر و راز و نیاز با خدا و در بهترین مکان؛ یعنی مسجد کوفه و خانه خدا به شهادت می رسد؟
ابوطالب، پدر بزرگوار حضرت علی علیه السلام بود. او 75 سال پیش از بعثت، در مکه و در خاندان بزرگ قریش دیده به جهان گشود. حمایت ابوطالب از پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله در طول 45 سال، چه پیش از بعثت پیامبر و چه پس از آن، چنان چشمگیر بود که ابن ابی الحدید، دانشمند معروف اهل تسنن می نویسد: «همانا کسی که علوم سیره شناسی را بخواند، به این مطلب پی می برد که اگر [دفاع و حمایت های] ابوطالب نبود، اسلام پا نمی گرفت و نابود می شد».
امام باقر علیه السلام نیز درباره وسعت و ژرفای ایمان حضرت ابوطالب می فرماید:
لَوْ وُضِعَ ایمانُ اَبی طالبٍ فی کفَّةِ مِیزان وَ ایمانُ هَذَا الْخَلْقِ فِی الْکفَّةِ الْاُخْری لَرَجَّحَ ایمانُهُ.2
اگر ایمان ابوطالب در یک کفه ترازو قرار گیرد و ایمان همه خلایق در کفه دیگر آن، ایمان ابوطالب بر ایمان آنها برتری می یابد.
فاطمه بنت اسد، مادر امیر مؤمنان علی علیه السلام از پیش گامان اسلام بود. در آن هنگام که ابوطالب از پیامبر سرپرستی می کرد، فاطمه بنت اسد، چون مادری مهربان برای پیامبر بود.
وی در حد توانش به پیامبر خدمت می کرد و پس از ظهور اسلام، از نخستین افرادی بود که به اسلام گروید. هنگامی که فاطمه علیها السلام در مدینه از دنیا رفت، حضرت علی علیه السلام خبر وفات او را به پیامبر اعظم داد. رسول اکرم صلی الله علیه و آله گریست و فرمود: «خدا فاطمه را بیامرزد که تنها، مادر تو نبود، بلکه برای من نیز مادری مهربان بود.» آنگاه عمامه و پیراهن مبارک خود را به حضرت علی علیه السلام داد و فرمود: «اینها را ببر و او را با اینها کفن کن.» سپس خود پیامبر اسلام بر او نماز گزارد و در خاکسپاری اش شرکت کرد و او را تلقین داد و پیش از دفن، در قبرش خوابید و فرمود: «قبر فاطمه، باغی از باغ های بهشت گردید».3
1. نک: محمد محمدی اشتهاردی، سیره چهارده معصوم:، ص 95.
2. همان، ص 97.
3. همان.
